ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΥΔΑΤΙΝΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΜΑΣ!

Τον περασμένο Ιούλιο, συνήλθε εκτάκτως η γενική συνέλευση των μετόχων της ΕΥΔΑΠ η οποία και απεφάσισε την τροποποίηση του καταστατικού της, προκειμένου να αρθεί και το τελευταίο τυπικό εμπόδιο που όριζε ότι το Δημόσιο όφειλε να διατηρεί πλειοψηφικό ποσοστό της. Ταυτόχρονα με τη γνωστή μέθοδο «του θερινού τμήματος», δύο διατάξεις τροπολογίας κατατέθηκαν από τον κ. Σταϊκούρα σε νομοσχέδιο του υπουργείου …Τουρισμού. Με αυτές, διευθετήθηκαν οι διαδικασίες οφειλών του Δημοσίου προς την εταιρεία, προβλέποντας παράλληλα περικοπές στο εφάπαξ των εργαζομένων. Η δε  εκπρόσωπος της ΝΔ κ. Σοφία Βούλτεψη, υπενθύμιζε στη Βουλή πως η ΕΥΔΑΠ είχε ήδη από τον Απρίλιο υπαχθεί στο Ταμείο για την Αξιοποίηση της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ).

(Δείτε κι εδώ: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22770&subid=2&pubid=63866734)

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26519&subid=2&pubid=113084490 )

ΕΤΣΙ, γρήγορα και πραξικοπηματικά με συνδυασμένες προδοτικές ενέργειες, ερήμην του ελληνικού λαού, δρομολογήθηκαν και τυπικά οι διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεως των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΔΑΘ. Σήμερα, το ΤΑΙΠΕΔ δυστυχώς ως κύριος πλέον μέτοχος της ΕΥΔΑΠ, κατέχει το 61,3% των μετοχών της.

Πριν λίγες ημέρες δημοσιεύθηκε στον ηλεκτρονικό τύπο μια λίαν ελπιδοφόρος είδηση (Την διαβάσαμε εδώ: http://www.newmoney.gr/article/28128/mploko-apo-ste-stin-idiotikopoiisi-eydap-eyath και έγινε ευρέως γνωστή σήμερα λόγω δημοσίευσής της σε κυριακάτικη εφημερίδα)

Το Συμβούλιο της Επικρατείας κάνοντας δεκτή την αίτηση ακυρώσεως που είχαν καταθέσει η ομοσπονδία εργαζομένων και φυσικά πρόσωπα των δύο κρατικών μονοπωλίων νερού, έβαλε δυναμίτη στα θεμέλια της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ, που προγραμματιζόταν εντός του 2014, και της ΕΥΑΘ, για την οποία έχουν ήδη επιλεγεί για την επόμενη φάση του διαγωνισμού δύο επενδυτικά σχήματα -η γαλλική Suez με τον όμιλο Ελλάκτωρ και ο όμιλος Αποστολόπουλου με την ισραηλινή Mekorot και τη ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.

Οι εργαζόμενοι με ξεχωριστές προσφυγές είχαν στραφεί κατά της μεταφοράς των δύο εταιρειών στο ΤΑΙΠΕΔ και η υπόθεση είχε συνεκδικαστεί από την ολομέλεια του ΣτΕ τον περασμένο Ιούνιο μαζί με όλες εκείνες που είχαν υποβληθεί κατά της μεταβίβασης περιουσιακών στοιχειών του Δημοσίου στον «κουμπαρά» των δανειστών.

Η πείρα των άλλων χωρών κατέδειξε ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού έχει οδηγήσει σε εκτίναξη των τιμών και σε ορισμένες περιπτώσεις σε κίνδυνο της δημόσιας υγείας και ευημερίας. Η πρόσβαση στο νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα (ΟΗΕ 2010).

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ: Το νερό είναι ύψιστο δημόσιο αγαθό και δεν μπορεί να υπαχθεί στους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Οι μέτοχοι που ψήφισαν την κατάργηση του 51% καθώς και οι βουλευτές που συνέδραμαν σε αυτή τη ΜΕΓΙΣΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ, θα πρέπει να λογοδοτήσουν. Είμαστε αλληλέγγυοι με τον αγώνα του συλλόγου εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ (http://syllergeydap.blogspot.gr/ )

Κωνσταντίνος Δ. Βέρρος

            Ιατρός

Επιστολή παραίτησης από τον ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Τρίπολη, 8-10-2013

Σας ενημερώνω ότι δεν επιθυμώ πλέον να συνεχίσω ως μέλος του ΣΕΕ και ζητώ να με διαγράψετε από τα αρχεία του κόμματος. Η παλαιοκομματική νοοτροπία, οι αγκυλώσεις στο μακρινό παρελθόν, η μη δημοκρατική ερμηνεία των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων, η καρεκλομανία που εντάθηκε μετά το τελευταίο συνέδριο, η ανταλλαγή απαράδεκτων επιστολών από μέλη του ΑΠΣ, η διατήρηση του χουντικού θύλακα της Θεσσαλονίκης και ο εξαναγκασμός σε παραίτηση καθ’ όλα άξιων στελεχών συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου, είναι οι βασικοί λόγοι.

Παρακαλώ επίσης να με διαγράψετε και από τις ηλεκτρονικές λίστες επικοινωνίας του κόμματός σας.

Κωνσταντίνος Δ. Βέρρος

                                                                                                                                                          Γεν. Αρχτρος ε.α

Το Έντεχνα «Δυσνόητον» των Σχολικών Βιβλίων και τα «Γκρίζα» Μηνύματά τους (2008)

του Γ.Αρχίατρου κ. Κωνσταντίνου Βέρρου

Δερματολόγου

Ιδρυτικού Μέλους 

Ενώσεως Στρατιωτικών Ιατρών

            “…Σκοπός είναι να μάθουν τα παιδιά να αισθάνονται Ελληνικά και να μάθουν να σκέπτονται. Άμα μάθουν το πρώτο, το δεύτερο έρχεται μόνο του…». ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ, Τα Τετράδια του Ιλιντεν, Εκδ. Πετσίβα, 2000.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που η μεγάλη λαϊκή αντίσταση απέναντι στο ιστορικό πόνημα της κ. Ρεπούση δικαιώθηκε (δεν ενδιαφέρει εδώ αν αυτό ξεκίνησε επί ΠΑΣΟΚ ή Νέας Δημοκρατίας).  Το βιβλίο αυτό θεωρήθηκε από τους δημιουργούς και υποστηρικτές του ότι ήταν «επιστημονικό» επίτευγμα. Σαν γονιός που το παιδί του δυστυχώς το διδάχθηκε πέρυσι, δικαιούμαι να κάνω τις παρατηρήσεις μου. Κατ’ αρχήν  δέχομαι ότι είναι «επιστημονικώς» γραμμένο. Δεν μπορεί όμως κανείς να μην παρατηρήσει εκτός από τα ήδη πολλάκις γραφέντα («συνωστισμός» στη Σμύρνη, «απώθηση»  Ιταλών στα Αλβανικά σύνορα κλπ), ότι: το βιβλίο ήταν δυσνόητο, κακογραμμένο και αδύνατον να κατανοηθεί από ένα παιδί 11 ετών. Σαν γονιός επίσης, περίμενα τα βιβλία του Δημοτικού να διαμορφώσουν στο παιδί μου μια στοιχειώδη έστω εθνική συνείδηση και να το κάνουν να νοιώθει και λίγο περήφανο που γεννήθηκε Ελληνόπουλο. Ωραία, ξέρουμε ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν σήκωσε το λάβαρο την 25^η Μαρτίου  στην Αγία Λαύρα, αλλά που είναι το πρόβλημα να το διδαχθούν έτσι? Τι «δηλητήριο» θα ενστάλαζε στις ψυχές τους το ωραίο αυτό «παραμύθι»; Γιατί να μη μάθουν ότι οι φαντάροι μας το 1940 κατατρόπωναν τους Ιταλούς με την κραυγή «αέρα»; Γιατί να μη μάθουν για τη «φανέλα του στρατιώτη»; Γιατί ο θρυλικός Γέρος του Μοριά και τα Δερβενάκια του να περνάνε απαρατήρητα σε μια γωνιά του βιβλίου σαν υπότιτλος σε ένα ζωγραφικό πίνακα; Γιατί να μη μάθουν για τις τρομερές σφαγές των Τούρκων στη Χίο; Η επιστημονική εκμάθηση της ιστορίας θα μπορούσε να αναμένει μέχρι να φτάσει το παιδί στο Λύκειο και το Πανεπιστήμιο. Τα του γαλλικού διαφωτισμού για παράδειγμα δεν τα έχουμε κατανοήσει πλήρως ούτε εμείς, θα τα κατανοήσει το παιδάκι της Ε’ Δημοτικού;  ΟΜΩΣ ΞΕΧΩΡΑ από αυτά, το βιβλίο ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ. Δεν είναι δυνατόν να αφομοιωθεί ούτε από ενήλικα….
Σιγά-σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ΟΛΑ τα βιβλία της Α’ Γυμνασίου φέτος είναι δυσνόητα και κακογραμμένα, λες και μοναδικό σκοπό έχουν να μισήσουν τα παιδιά το σχολείο. Για παράδειγμα, η Γεωγραφία θυμάμαι ήταν από τα αγαπημένα μας μαθήματα της δεκαετίας του 60 και 70. Ένα ευχάριστο μάθημα που είχε καταφέρει να ξέρουμε απ’ έξω όλα τα ποτάμια και τα βουνά της πατρίδας μας αλλά και όλα τα τότε γνωστά κράτη του κόσμου. Τώρα τα βιβλία απλώς, ΔΕΝ διαβάζονται. Ούτε οι γονείς δεν μπορούν να τα κατανοήσουν. Τα πιο πολλά παιδιά απεχθάνονται το μάθημα αυτό… Ξεφυλλίζοντας την Φυσική στη Γ’ Γυμνασίου, καλούνται να μάθουν τον πρώτο και πανεύκολο τύπο της Κινητικής, το γνωστό ταχύτητα = διάστημα / χρόνος. Τι πιο απλό; Ε λοιπόν, σε 4-5 σελίδες παρατίθεται ένα «θολό» κείμενο συνονθύλευμα διανυσμάτων, στριφνών ορισμών και παραδειγμάτων. Κείμενο, που σε πάει από την Τρίπολη στη Κόρινθο, μέσω Θεσσαλονίκης.

            Ας δούμε όμως και το άλλο: μήπως τα βιβλία περνάνε και κάποια «ύποπτα» μηνύματα στα παιδιά; Οι υποψίες άρχισαν να με ζώνουν. Ας αφήσουμε το ήδη γνωστό θέμα με τα «χρήσιμα μεταλλαγμένα τρόφιμα» της Βιολογίας και ας δούμε πως οι εγκέφαλοι «βάζουν χέρι» στις κοινωνικές δομές και ιδιαίτερα την οικογένεια. Στο βιβλίο της Οικιακής Οικονομίας της Α’ Γυμνασίου (Κοινωνιολογία στην ουσία), φτάνουμε στο σημείο όπου οι συγγραφείς μαθαίνουν στα παιδιά μας τα είδη της οικογένειας. Παραθέτω τη σχετική φωτοτυπία:

Με έκπληξη, μαθαίνουμε ότι στα είδη της οικογένειας, περιλαμβάνεται και η «οικογένεια χωρίς γάμο», ζευγάρια δηλαδή που ΣΥΖΟΥΝ με ή χωρίς παιδιά!! Έτσι, όταν τα παιδιά μας μεθαύριο θα πρέπει να αποφασίσουν πως θα συνεχίσουν τη ζωή τους, θα θυμηθούν ότι υπάρχει και τέτοια οικογένεια, άρα μπορούν να συζήσουν με κάποιον (α) και αυτό θα καλείται οικογένεια! Και ναι, βέβαια, μπορεί κι εγώ να επέλεγα μια τέτοια σχέση, αλλά είχα την γνώση ότι αυτό δεν θα ήταν οικογένεια. Μονογονεϊκές οικογένειες ήξερα ότι είναι οι οικογένειες χωρισμένων ή θανόντων γονιών. Εδώ μαθαίνουν τα παιδιά ότι είναι και οι ανύπαντρες μητέρες με παιδιά. Έτσι, η κόρη σας μπορεί να επιλέξει μεγαλώνοντας να κάνει αυτού του είδους τη σχέση, μιας και έχει διδαχτεί ότι και αυτό θεωρείται είδος οικογένειας. (Προσοχή εδώ, να μην παρεξηγηθώ: δεν κατακρίνω τις καταστάσεις αυτές. Απλώς δεν ήξερα ότι όλα αυτά είναι ΕΙΔΗ οικογένειας…)
Στα Νέα Ελληνικά, τα βιβλία της Ε’ και Στ’ Δημοτικού παραθέτουν ευκολοκατανόητα ποιήματα του Βρεττάκου, του Καβάφη (!) αλλά και κείμενα λίαν διδακτικά που περιγράφουν τις λειτουργίες μιας τοστιέρας (Στ’ Δημοτικού). Το παιδί του Δημοτικού διδάσκεται τον «εύπεπτο» Καβάφη και αγνοεί τον Σολωμό (περιττό να πούμε ότι κανένα παιδί δεν διδάσκεται το «Εθνικό»  ύμνο σαν σύνολο, ίσως γιατί έχει χαρακτηριστεί εθνικιστικό παραλήρημα από κάποιους «προχωρημένους»), τον Βαλαωρίτη, τον Κάλβο και άλλους μεγάλους ποιητές με τους οποίους εμείς μεγαλώσαμε και διαμορφώσαμε αξίες και ιδανικά. Θεωρώ ότι αυτά είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα προσπάθειας αποπροσανατολισμού της σκέψης των παιδιών, έτσι ώστε «συγχυσμένα» και απογοητευμένα να πετάξουν το βιβλίο.
Προχωρώντας στο βιβλίο ΝΕΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ της Α’ Γυμνασίου ας δούμε την ποιότητα των λογοτεχνικών κειμένων που οι μικροί μαθητές καλούνται να αναλύσουν. Παραθέτω και εδώ μια φωτοτυπία ενός τέτοιου κειμένου (οι υπογραμμίσεις δικιές μου πάνω στο κείμενο). Δείτε ολόκληρο το κείμενο, διότι πρέπει η εξαγωγή συμπερασμάτων να μην είναι αποσπασματική :

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σε αυτό το διδακτικότατο κείμενο! (Από τον Καβάφη που έκανε στην Στ’ Δημοτικού, ξεπέσαμε στον Σάκη τον ηλεκτρολόγο!). Το ότι παιδιά 11-12 ετών μαθαίνουν ότι στα 15-16 τους θα πρέπει να βρουν τον πρώτο τους έρωτα; Ότι «μήνες τώρα» όπως λέει το κείμενο η 15άρα Αλέκα με τα μακριά πόδια και όντας «ζόρικη» τάχε φτιάξει με τον Σάκη τον ηλεκτρολόγο; (Ούτε καν για ένα ενδοσχολικό φλερτάκι δεν κάνει λόγο!) Τι μηνύματα παίρνουν τα παιδιά με αυτό το κείμενο; Προσέξτε επίσης και το σκιτσάκι με το οποίο διακοσμείται η σελίδα: Ένας μαυροπίνακας με καρδούλες και βέλη και όλη η τάξη να χαχανίζει ακούγοντας τον ταλαίπωρο φιλόλογο να λέει «οσάκις». Τάξη-μπουρδέλο δηλαδή, για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Τώρα κάποιοι θα μας πούνε ότι είμαστε φασίστες, συντηρητικοί, εθνικιστές, ότι δεν λαμβάνουμε τα μηνύματα της (νέας) εποχής και ότι τα παιδιά θα πρέπει να ΞΕΡΟΥΝ τα πάντα. Δυστυχώς δεν μπορούν να δεχθούν ότι υπάρχουν και σοσιαλιστές με ΑΡΧΕΣ και ΑΞΙΕΣ. Σοσιαλιστές που δεν ανεχόμαστε την «πολτοποίηση» όλων αυτών των αξιών στο μίξερ της πολυπολιτισμικότητας. Που λέμε ότι ναι, τα παιδιά μας να ξέρουν, αλλά με τον σωστό τρόπο ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΧΡΟΝΟ (το παραπάνω κείμενο, λιγότερο κακό θα έκανε αν το δίδασκαν στο Λύκειο). Που λέμε ότι το σύστημα της Παιδείας θα πρέπει να ξηλωθεί εκ βάθρων και να ξαναφτιαχτεί από την αρχή. Στο Δημοτικό θα πρέπει να δίνουμε αρχές και αξίες στα παιδιά μας. Θα πρέπει να τα κάνουμε να νοιώσουνε περήφανα που είναι Έλληνες και να μην ντρέπονται που είναι Χριστιανοί. Αλλά εκεί φτάσαμε. Να μη τολμάμε να ψελλίσουμε ότι είμαστε πατριώτες και ότι πάμε καμιά φορά και στο Άγιο Όρος να αναπαυθούμε και αμέσως να η ταμπέλα: εθνικιστές και φασίστες!
Το ψάρι εδώ για να πούμε την αλήθεια, βρωμάει όχι από το κεφάλι, αλλά από τα σπλάγχνα. Και τα σπλάγχνα είναι η Παιδεία. Όταν νοσεί το εκπαιδευτικό σύστημα, νοσούν τα πάντα: η υγεία, το περιβάλλον, οι οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις, η πολιτική, οι θεσμοί, η εκκλησία, τα ΠΑΝΤΑ. Εδώ είναι που πρέπει να μπει το μαχαίρι. Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους (όσοι συνειδητά δεν είναι ταγμένοι στους ..Νέους σκοπούς) και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί με τεράστια ευκολία (και όχι μόνο βέβαια η τάξη των εκπαιδευτικών) κατεβαίνουν για 50 Ευρώ στους δρόμους και δεν απεργούν για την κακή ποιότητα των βιβλίων ή γιατί δεν κατεβάζουν στους δρόμους τους μαθητές για το Σκοπιανό πχ ζήτημα. Μήπως έχει δίκιο ο Δραγούμης όταν λέει ότι αν δεν μάθεις να αισθάνεσαι Ελληνικά, δεν θα μάθεις και να σκέφτεσαι;

Η στροφή του ΑΡΗ ΖΕΠΑΤΟΥ στην ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Πόσο τυφλοί είμαστε, όταν παραβλέπουμε το εξής: ότι τα πολιτικά συστήματα, είτε αυτά λέγονται σοσιαλισμός, είτε κομμουνισμός, είτε νεοφιλελευθερισμός, καπιταλισμός κλπ, καλούνται ΑΝΘΡΩΠΟΙ για να τα εφαρμόσουν. Και οι άνθρωποι είναι όντα πλασμένα με αμαρτίες, ελαττώματα, αδυναμίες, ψυχοπάθειες.. Αρα ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ, θα ΑΠΟΤΥΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗ. Το μόνο που έχει νόημα στη ζωή είναι η συνεχής μας προσπάθεια για αυτοβελτίωση, για τη Θέωση όπως διδάσκει η Ορθοδοξία...

ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ - Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ

ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΡΗ ΖΕΠΑΤΟ.

(Του Θεοδ. Ι. Ζιάκα)

Με τον Άρη Ζεπάτο (1944-2007) συνδέομαι από το 1966. O Άρης, αν και μικρός τότε, ήταν ήδη μια εντυπωσιακή προσωπικότητα στο χώρο της Αριστεράς. Κάποιοι τον θυμούνται στη συντακτική επιτροπή της «Πανσπουδαστικής», με τον Στέλιο Ράμφο, τον Παναγιώτη Κονδύλη κ.ά.

Στη διάρκεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 και ως τη σύλληψή του το 1969, βλεπόμασταν τακτικά. Μετά τη Μεταπολίτευση είχαμε μια στενή συνεργασίαεπί δύο χρόνια περίπου, με θέμα τον απολογισμό της εμπειρίας μας από την ελληνική Αριστερά, καθώς και σχετικά με τις αντιφάσεις θεωρίας και πρακτικής τουπαγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Τα συμπεράσματα του ανέκδοτου εκείνουαπολογισμού ήταν περίπου τα εξής:

1.

Η πρακτική αποτυχία του μαρξισμού είναι καθολική.

2.

Το μαρξιστικό επαναστατικό υποκείμενο μετασχηματίζεται παντού στο αντίθετό του (σε αντεπαναστατικό), πράγμα που εξηγεί την καθολική αποτυχία των υπ’ αυτό απελευθερωτικών κινημάτων.

3.

Ως βασικός υποκειμενικός λόγος της αποτυχίας αυτής είναι η άγνοια εκ μέρους των μαρξιστών ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αν δεν είναι σε θέση να αλλάξει τον εαυτό του.

4.

Χωρίς ειδική θεωρία και πρακτική «αυτοαλλαγής του υποκειμένου της αλλαγής» είναι αδύνατη η αποφυγή του αντιδραστικού μετασχηματισμού του.

5.

Στον μαρξισμό και γενικά στην ευρωπαϊκή σκέψη, δεν υπάρχουν γνώσεις για το θέμα της σκόπιμης αυτοαλλαγής του υποκειμένου. Άρα πρέπει να ψάξουμεαλλού, ξεκινώντας από το μηδέν.  

Από το 1978 και ως το 1993, απομακρυνθήκαμε, κυρίως λόγω των δικών μουπολιτικών πρωτοβουλιών («Προλεταριακός Αγώνας» - ΠΑΣΟΚ κ.τ.τ.) και της εν συνεχεία μετακόμισής μου στη Θεσσαλονίκη.

Κάποια στιγμή, το 1993, ο Άρης συναντιέται τυχαία με τον Δ. Καλουδιώτη στον δρόμο. Μαθαίνει πού είμαι και με παίρνει για να μου εκφράσει την ευχάριστη έκπληξή του, που οδηγηθήκαμε και πάλι σε κοινή γραμμή πλεύσης. Μόλις είχε διαβάσει το «Έθνος και Παράδοση». Η «κοινή γραμμή πλεύσης» ήταν η αναζήτησητων ζητούμενων απαντήσεων στα χνάρια της Ορθόδοξης Παράδοσης.

Με νόμιζε ακόμη «κολλημένο στον μαρξισμό», εξ ού και η έκπληξη. Η δική μουδυσάρεστη έκπληξη ήταν πως έχει λευχαιμία και οι γιατροί δεν του δίνουν πάνω απότρία χρόνια ζωής...

Έκτοτε επικοινωνούσαμε τακτικά και αφ’ ότου επανεγκαταστάθηκα στην Αθήνα βλεπόμασταν πολύ συχνά, ως τον θάνατό του. Μισή ώρα πριν τον προδώσει η καρδιάτου μιλούσαμε στο τηλέφωνο…

Ήμουν νομίζω ο πιο κοντινός πνευματικός του φίλος.

***

Ορισμένοι άνθρωποι παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη των άλλων. Ο ΆρηςΖεπάτος ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος.

Υπήρξε καθοδηγητής μου στη μαθητεία μου στην Αριστερά, αλλά και στην αμφισβήτησή της. Καθοδηγητής μου επίσης στην ανακάλυψη του σύγχρονουγνωστικισμού, αλλά και στην υπέρβασή του. Μαζί του συζητούσα τα προβλήματα που συναντούσα στις μελέτες μου πάνω στη νεωτερικότητα, την παράδοση, το υποκείμενο και τον εθνισμό. Στη δική του κριτική δοκίμαζα τον ερευνητικό μουυποκειμενισμό.

Ανακεφαλαιώνοντας τώρα την πορεία μου αντιλαμβάνομαι πόσο ριζικά διαφορετική θα ήταν η προσωπικότητά μου αν δεν τον είχα γνωρίσει. Δεν θάλεγα και για κείνον το ίδιο, λόγω ανισότητας πνευματικού αναστήματος. Ο Άρης πάντοτε με υπερέβαινε.

Ήταν μια προσωπικότητα ιδιαζόντως μοναδική. Δεν έχω γνωρίσει ανάλογη και δεν πιστεύω να υπάρχει δεύτερη στον τόπο μας. Το βασικό χαρακτηριστικό του ήταν η αυτονομία. Δεν επηρεαζόταν καθόλου από δόξες, απόψεις, ερμηνείες και θεωρίες. Αναζητούσε πάντοτε τα εμπειρικά δεδομένα, τα οποία και ανέλυε μόνος του, με μεθοδικότητα και υπομονή, προκειμένου να διαμορφώσει προσωπική άποψη. Άπαξ και είχε διαμορφώσει έτσι την άποψή του επέμενε σ’ αυτήν με απολυτότητα.Μπορούσε όμως να την εγκαταλείψει, χωρίς δισταγμό, υπό το φως ενός νέουεμπειρικού δεδομένου. Ήταν ικανός να εφαρμόζει τη μέθοδο αυτή (: «-τα εμπειρικά δεδομένα και μόνον αυτά»), όχι μόνο στην πολιτική και στην οικονομία (με εκπληκτικές προβλέψεις σε εντελώς ανύποπτο χρόνο, όπως π.χ. στο θέμα Τουρκία -Κουρδικό), αλλά και στις προσωπικές του υποθέσεις, στις σχέσεις του με τους άλλους και πρωτίστως στη σχέση του με τον εαυτό του. Την εφάρμοζε επίσης και απέναντι στην αρρώστια του.

Άτομο αυτόνομο, με την πλήρη έννοια της λέξης, ο Άρης είχε κάνει πράξη τοξεχασμένο ιδανικό: «να είσαι μέσα στον κόσμο χωρίς να ανήκεις στον κόσμο».  

Τα κείμενα του Άρη Ζεπάτου, που δημοσιεύονται σ’ αυτό το τεύχος, υποψιάζουνκάπως τον αναγνώστη για την πνευματική του ποιότητα. Θα προσθέσω δυο τρεις πληροφορίες για τις θεμελιώδεις πνευματικές του συντεταγμένες.

Από την εποχή της «Σπουδάζουσας» είχε τη φήμη ανθρώπου με ασυνήθιστο μυαλό.Αυτό του κόστισε ειδικό βασανισμό στη Μπουμπουλίνας, για να του το χαλάσουν.Στην εξορία έφτασε τελείως διαλυμένος, μέσα σε σύννεφο παραισθήσεων. Θα του πάρει μεγάλη προσπάθεια για να ανακάμψει. Στη Μεταπολίτευση (1974-1975) τον βρίσκω να κάνει συστηματική δουλειά πάνω στον εαυτό του, αναζητώντας παράλληλα μεθόδους στη μοντέρνα ψυχολογία και στον γνωστικισμό. Τις μελετά και τις δοκιμάζει. Είναι οι μελέτες αυτές, που θα τον οδηγήσουν τελικά στη μυστική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εκεί θα διαπιστώσει ότι η εργασία πάνω στον εαυτό δεν είναι απλώς φαντασία, αλλά αληθινή επιστήμη που αποδίδει καρπούς.

Όχι μόνο αυτοθεραπεύτηκε μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά βρήκε και τη ζητούμενη απάντηση στο κοινό μας πρόβλημα της «αυτοαλλαγής του υποκειμένου της αλλαγής». Θα σημειώσω, ότι ήδη από τις αρχές της προσπάθειάς του, πριν ανακαλύψει οτιδήποτε, του συνέβη «κάτι», που άλλαξε ριζικά την ποιότητα τουσθένους του και το οποίο -«άθεος ων»- δεν ήταν σε θέση να το αναγνωρίσει.Αργότερα κατάλαβε ότι επρόκειτο για «μυστική εμπειρία», σαν αυτές που περιγράφουν οι άγιοι της Φιλοκαλίας. Το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν μια πίστηακλόνητη, η οποία τον έκανε, μεταξύ των άλλων, να σπάσει και το παγκόσμιο ρεκόρ αντοχής στην αρρώστια του.

Κεντρική ιδέα της βιωματικής πρότασης του Άρη Ζεπάτου είναι ότι υπάρχει μιαπροσωπική ενέργεια άκτιστη-άτρεπτη. Ο χαρακτήρας της είναι Αγάπη σε βαθμό ανείπωτο. Είναι η ενέργεια, πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί ο σύγχρονοςάνθρωπος, για να αντλήσει τη δύναμη που χρειάζεται να αλλάξει τον εαυτό του.

Η πρόταση αυτή αναπτύχθηκε, όπως έλεγε, από του Έλληνες αγίους, αλλά στο Βυζάντιο η εφαρμογή της περιορίστηκε μόνο στο εργαστηριακό πεδίο (στα μοναστήρια). Δεν εφαρμόστηκε στον κόσμο, όπου και είναι ζωτικά αναγκαία. Ηπαράδοσή μας δεν περιλαμβάνει εμπειρία εργασίας μέσα στον κόσμο, αλλά αυτό που μας κληροδότησε είναι ήδη πολύτιμο, γιατί μπορούμε να το μελετήσουμε και να το ολοκληρώσουμε. Οι δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα είναι τεράστιες, αντέλεγεστις σκεπτικιστικές επιφυλάξεις μου. Αυτά που μας φαίνονται σαν ανυπέρβλητες αντιξοότητες, όπως η διάλυση του ατόμου (η κρίση της εξατομίκευσης), ο παράλληλος εκφυλισμός του εκκλησιαστικού περιβάλλοντος και η αποσύνθεση τωνδημόσιων θεσμών, είναι ευνοϊκές και όχι αρνητικές συνθήκες.

Είναι θέμα πνευματικού προσανατολισμού και επιτεύξιμης πρακτικής συμβατότηταςμε το άγνωστο, πλην όμως υπαρκτό και αρκετά γνωστό στην παράδοσή μας,εξωυποκειμενικό-οντολογικό μας στήριγμα.

Κάπως έτσι είχε διατυπώσει το βιωματικό του συμπέρασμα στην τελευταία μας συζήτηση.

Η πάντα αισιόδοξη μορφή του θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μας.

Θ.Ι.Ζ.

2-5-2007

1/1