ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΛΑΘΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (και όχι μόνο...)

Κατά βάθος (πολύ στο ..βάθος όμως!) είμαι αισιόδοξος. Θέλω να αγιάσω, αλλά όμως δεν με αφήνουνε. Kαι δεν με αφήνουνε πολλά πράγματα.

Πρώτα απ´ όλα η έλλειψη παιδείας και κατ´ επέκτασιν αγωγής των Ελλήνων. Σχεδόν "αναρχοαυτόνομη" συμπεριφορά, έλλειψη ρεαλιστικών στόχων, ναρκισσισμός, έλλειψη ομαδικού πνεύματος και συνεργασίας, αρχηγηλίκια, ψευτονταηλίκια, βλαχιά, υποκρισία, είναι μερικά από αυτά που κυριαρχούν και αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Κανένα δεν νοιάζει αν θα καεί το σπίτι του γείτονα, κι ας είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι σε λίγο θα πάρει και το δικό του.. Ασε που οι περισσότεροι το ευχαριστιώνται κιόλας...

Η έλλειψη μιας ηγετικής μορφής, ή αν θέλετε ενός ηγετικού κινήματος, είναι εμφανής. Μιας μορφής ή ενός κινήματος που θα συνενώσει τους διαφωνούντες και θα βγάλει τη συνισταμένη των διαφόρων τάσεων. Τι έχουμε αντ´ αυτού; Κόμματα και κομματάρχες της κακιάς ώρας, γηρασμένους "αντιστασιακούς", πονηρούς καιροσκόπους, φωνασκούντες εκ του ασφαλούς, θολοκουλτουριάρηδες που μάχονται για τα δικαιώματα των ...λαθρομεταναστών, σουπερ πατριώτες που ουρλιάζουν να γυρίσουμε στη δραχμή και να ..σκίσουμε τους Τούρκους, φοβισμένους που έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, πανικοβλημένους που έχουν γεμίσει τα συρτάρια τους με ευρω και λίρες, τεμπέληδες του καναπέ και πολλους νεολαίους που έχουν μετατρέψει το "Μολών Λαβέ" σε "Μολών Φραπέ". Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα ήταν τόσο κακό, ανθρώπινα είναι όλα αυτά, εαν δεν απουσίαζε κραυγαλέα μια φωνή ΛΟΓΙΚΗΣ.

Ιστορικά έχει αποδειχθεί (βλ. και ΕΑΜ), ότι η αριστερά μπορεί να συσπειρώσει και να οργανώσει τον λαό. Οταν το '41 βγήκε μπροστά με την οργανωτική εμπειρία που διαθέτει και με σύνθημα την απελευθέρωση της πατρίδας μας, ο λαός ενθουσιάστηκε και ακολούθησε. Οταν τα συνθήματα άρχισαν να μπολιάζονται με "λαϊκές κυριαρχίες" και "Σλαβομακεδονίες" τα πράγματα παρεκτράπηκαν. Τι θέλω να πω με τούτο: ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΤΟΥΝ: ΟΡΓΑΝΩΣΗ και ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ενταγμένο ΣΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ της δεδομένης χρονικής συγκυρίας. Προχωράω λοιπόν το συλλογισμό μου:

Πίστευα ότι η αριστερά θα μπορούσε να μπει μπροστάρισα στον αγώνα τούτο ενάντια στα μνημόνια και τη ξένη κατοχή λόγω της δυναμικής και της οργανωτικής της ικανότητας. Το πρώτο λοιπόν (οργάνωση), θεωρητικά υπήρχε. Ο λαός αυθόρμητα στο ξεκίνημα της "αντίστασης" βρήκε με τη σοφία του και τον ρεαλιστικό στόχο: "Φέρτε πίσω τα κλεμμένα" και "οι κλέφτες στο Γουδή".... Ομως, τι έγινε ρε παιδιά; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ; γιατί χάθηκε; Ποιός το έθαψε; Γιατί το έθαψε;

Εδω με τρόμο ανακαλύπτω και συνειδητοποιώ το νέο ιστορικό λάθος της αριστεράς: προωθεί και παρασύρει τον κόσμο σε "επαναστάσεις" του τύπου ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Αντιδράσεις βλακώδεις, ψευτομαγκιές και βλαχιές χωρίς κανένα νόημα (εκτός αν θέλουμε να χρεοκοπήσουμε μια ώρα αρχύτερα. Και για να μη σπεύσουν να με κατηγορήσουν κάποιοι φανατικοί, Φυσικά και δεν μιλώ για αυτούς που μπορούν πραγματικά να αποδείξουν ότι δεν μπορούν να πληρώσουν: να μη πληρώσουν).  

ΑΝΤ' ΑΥΤΟΥ, ΕΝΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΤΗΜΑ: Να εντοπιστούν οι ΚΛΕΦΤΕΣ και να αποδοθούν τα κλεμμένα στα ταμεία του κράτους. Και να μπουν φυλακή κάμποσοι πολιτικοί. Αν επιμέναμε σε αυτό το ξεχασμένο (!) σύνθημα και κατεβαίναμε στους δρόμους ΜΟΝΟ για αυτό, θα είχαν βρεθεί πολλά δις και δεν θα ήταν ανάγκη να μπαίνουν χαράτσια και τέλη και να κόβονται οι συντάξεις των γερόντων...

Με τη στάση της αυτή η αριστερά υποπίπτει σε ένα ακόμα "ιστορικό λάθος": αφήνει το κεφάλαιο απείραχτο και αποπροσανατολίζει με ηλίθια συνθήματα... "ΚΑΝΕΙ ΠΛΑΤΕΣ" στους κλέφτες και τους καταχραστές!!

Αλλά είπαμε όλα οφείλονται σε έλλειψη παιδείας, ακόμα και ο τρόπος που επαναστατούμε...