Στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας ΝΕΣΤΑΝΗ, δημοσίευσα μια επιστολή - απάντηση σε ωραιότατο (γενικώς) άρθρο του φίλου μου Νίκου Λιάπη που αναφερότανε στην Επανάσταση του 1821. Την αναδημοσιεύω αυτούσια εδώ:
Τρίπολη, 05 Μαΐου 2009
Αγαπητοί Εκδότες της εφημ. «ΝΕΣΤΑΝΗ»,
Διάβασα στο προηγούμενο φύλλο με ενδιαφέρον το άρθρο «ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ» του φίλου μου Νίκου Λιάπη. Αξιόλογο, μόνο που σε ένα σημείο έχω κάποιες ενστάσεις. Θεώρησα απαραίτητο να παρέμβω θεωρώντας ότι θα υπερασπιστώ την ιστορική αλήθεια αλλά και ότι θα συμβάλλω στην αποτροπή πιθανής δημιουργίας εσφαλμένων εντυπώσεων από κάποιος από τους αναγνώστες σας.
Αναφέρομαι ιδιαίτερα στο σημείο που λέει: «…τους Τούρκους τους πολέμησαν όλοι οι καταπιεσμένοι, ανεξαρτήτως δόγματος και εθνικότητας, ακόμα και μουσουλμάνοι εναντιώθηκαν στους Τούρκους, πχ ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, όπως επίσης πολλοί Αρβανίτες όπως ο Μιαούλης και η Μπουμπουλίνα, ανάμεσά τους και ο δεδηλωμένος φιλοαρβανίτης και φιλομουσουλμάνος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης…»
Πιστεύω, ότι, αναφέροντας συνεχώς ότι μεγάλες μορφές της Επανάστασης ήταν Αρβανίτες, πολλοί αναγνώστες μπορεί να …σκανδαλιστούν, νομίζοντας ότι την επανάσταση την έκαναν …Αλβανοί! Άλλο όμως εννούμε με τον όρο Αρβανίτες και άλλο με τον όρο Αλβανοί. Οι Αρβανίτες ήταν ΕΛΛΗΝΕΣ της Β. Ηπείρου που ομιλούσαν κυρίως τα αρβανίτικα (παραφθορά της αλβανικής) αλλά και τα ελληνικά, ήσαν δίγλωσσοι δηλαδή και ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τονίζουμε ότι οι Μιαούλης και Μπουμπουλίνα ήταν αρβανίτες, διότι προκαλούμε σύγχυση στον κόσμο, τις πονηρές μέρες που διανύουμε. Αν είναι έτσι, τότε να λέμε συνεχώς για τον πελοποννήσιο Κολοκοτρώνη και τον ρουμελιώτη Καραϊσκάκη, κλπ. Αλβανοί ήσαν οι λεγόμενοι ΤΟΥΡΚΑΛΒΑΝΟΙ και οι οποίοι ως είναι γνωστόν μας πολέμησαν σκληρά στο πλάϊ των Τούρκων. Εντάξει, καλός είναι ο Ραφαηλίδης, αλλά όχι και αλάθητος.. Έχει εξιστορήσει ωραία την «κωμικοτραγική» ιστορία μας, αλλά έχει διατυπώσει και «κωμικοτραγικές» υπερβολές.
Τα περί Κολοκοτρώνη, τα έχω βρεί μόνο στον Ραφαηλίδη πουθενά αλλού. Ο Κολοκοτρώνης, ήταν δίγλωσσος. Οι περισσότεροι Ελληνες ήσαν δίγλωσσοι τότε αλλά για διάφορους λόγους: από ανάγκη, διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να συνεννοηθούν εύκολα αλλά και για λόγους επιβίωσης. Τα αρβανίτικα ήσαν εύκολα, χωρίς ιδιαίτερη γραμματική και βόλευαν τον ταλαιπωρημένο Ελληνα. Τα μάθαιναν επίσης οι Ελληνες και για λόγους προστασίας και επιβίωσης, διότι οι Τούρκοι όταν άκουγαν αρβανίτικα ..ησύχαζαν, ενώ σκύλιαζαν όταν άκουγαν ελληνικά (Σ. Καργάκος). Ο Γέρος μπορεί να ήταν φιλοαρβανίτης, σε καμμιά περίπτωση όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί «φιλοΤουρκαλβανός».
Πάμε τώρα και στον Οδυσσέα Ανδρούτσο: Ο Ανδρούτσος ούτε Αρβανίτης ήταν, ούτε τα αρβανίτικα είχε ως μητρική γλώσσα (τα έμαθε όντας στην υπηρεσία του Αλή Πασά), ούτε μουσουλμάνος ήταν (είχε προσχωρήσει στους Μπεκτατσήδες, επιφανειακά όπως θα δούμε παρακάτω, για να αναδειχθεί ευκολότερα σε θέσεις εξουσίας). O George Finlay, από τους σημαντικότερους ξένους ιστορικούς της Επανάστασης μας δίνει μια πληροφορία η οποία έχει τεράστια αξία επειδή ο ίδιος είχε μείνει μαζί με τον Οδυσσέα στο άντρο του για 2-3 μήνες. Πιστεύω ότι ένας μη Έλληνας ιστορικός είναι καταλληλότερος για να μας διαφωτίσει σ’αυτό το ερώτημα (δηλ. της καταγωγής του Ανδρούτσου). Και να τι μας λέει o Finlay στο σημείο που αναφέρεται στη δολοφονία του Οδυσσέα από τον πρώην πρωτοπαλλίκαρό του, τον Γκούρα μεσα στη φυλακή στην Ακρόπολη που τον είχχαν αιχμάλωτο): «…Μετά τον φόνο το πτώμα του πετάχτηκε από το Φραγκόπυργο στη νότια πλευρά των Προπυλαίων, ώστε να δώσει την εντύπωση ότι σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να δραπετεύσει. Έτσι ένας από τους έξυπνους Έλληνες αρχηγούς έπεσε θύμα της πολιτικής ενός Αρβανίτη (Γκούρας) στρατιώτη που ο ίδιος τον είχε ανεβάσει στην ιεραρχία…» (Πηγή: History of the Greek Revolution V2, George Finlay, 94).
Διαβάζουμε στο βιβλίο του Μπάμπη Αννινου «Η Απολογία του Οδυσσέα» του 1925 (αλλά και στη Wikipedia βρίσκουμε αρκετά από αυτά): Ο πατέρας του ήταν ο Οπλαρχηγός Ανδρέας Βερούσης ή Ανδρούτσος. Ο πατέρας του καταγόταν από Αταλάντη. Ηταν κλέφτης-θρύλος της Ρούμελης, που αφιέρωσε τη ζωή του στον πόλεμο εναντίον των Τούρκων. Υπήρξε φίλος του Αλή Πασά. Η μητέρα του Ακριβή Τσαρλαμπά από την Πρέβεζα τον ΒΑΦΤΙΣΕ περί το 1974 στην Ιθάκη στο ναό του Αγίου Νικολάου. Ανάδοχοί του ήταν η εκεί διαμένουσα Μαρία, χήρα του Λάμπρου Κατσώνη (!) και ο Ιθακήσιος Ιωάννης Ζαβός. (Δεν μου φαίνεται πολύ μουσουλμανικό έθιμο αυτό..). Κατόπιν ήρθε με τον γιό της στα Γιάννενα για να του δώσει ανάλογη μόρφωση. Το 1803 βρέθηκε στην αυλή του Αλή Πασά. Εκείνη την εποχή, το σαράϊ του αποτελούσε το κέντρο της ζωής στα Γιάννενα. Από εκεί βγαίνανε και ευνοούμενοί του αλλά και μεγάλοι καπεταναίοι, αφού αποτελούσε σχολή πολιτικής και στρατιωτικής παιδείας. Η μάνα του, τον έγραψε στα Τάγματα των μπεκτασήδων δερβίσηδων. Οι μπεκτασήδες αποτελούσαν ένα ανεξίθρησκο τάγμα όπου ο καθένας μπορούσε να μαθητεύσει μαζί τους, χωρίς να είναι αναγκασμένος να ασπασθεί τον Μωαμεθανισμό. Αυτό ΥΠΗΡΞΕ ΜΙΑ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΓΙΑ ΤΟΥΡΚΙΣΜΟ. Ο Οδυσσέας μορφώθηκε, καλλιέργησε τα Ελληνικά του και έμαθε επίσης (όπως όλοι) Αρβανίτικα αλλά και Ιταλικά. Διδάσκαλός του υπήρξε ο διάσημος Ψαλλίδας που τον έκανε να αποκτήσει φωτισμένη συνείδηση του Ελληνισμού. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το 1819 διορίστηκε δερβέναγας στην ανατολική Στερεά.
Η μεγαλύτερη απόδειξη όμως για την μεγάλη πίστη του στην Ορθοδοξία, αποτελούν τα ίδια του τα γραπτά! Παραθέτω αμέσως 3 αποσπάσματα από την επιστολή του Οδυσσέα που έστειλε στις 22 Μαρτίου 1822 στους Γαλαξιδιώτες:
«Ηγαπημένοι μου Γαλαξιδιώτες,
Ητανε φαίνεται από τον Θεό γραμμένο, ν’ αδράξωμε τα άρματα μίαν ημέρα και να χυθούμε καταπάνου στους τυρράνους μας….
….δεν τηράτε που τίποτα δεν μας απόμεινε; αι εκκλησίαις μας γενήκανε τζαμία και αχούρια των Τουρκών….
….Ο Θεός μας έδωσε χέρια και γνώση και νού. Ας ρωτήσουμε την καρδιά μας και ότι μας απαντυχαίνει ας το βάλωμεν γρήγορα σε πράξιν και ας είμεθα αδέρφια, βέβαιοι, πως ο Χριστός μας ο πολυαγαπημένος, θα βάλει το χέρι πάνω μας…»
Νομίζω ότι μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Οδυσσέας δεν ήταν μουσουλμάνος, από αυτή την επιστολή, δεν υπάρχει.
Τέλος για τον Καποδίστρια: Ο Ιωάννης Καποδίστριας και η οικογένειά του ήσαν ΕΛΛΗΝΕΣ 100%. Ο πατέρας του κόμης Αντώνιος Μαρία Καποδίστριας (1741-1819) ήταν πολιτικός. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα και καταγόταν από την αρχοντική Κερκυραϊκή οικογένεια Καποδίστρια. Μαθήτευσε κοντά στον Νικηφόρο Θεοτόκη και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στην Πάδοβα. Επέστρεψε στην Κέρκυρα και αναμείχθηκε με την πολιτική. Η μητέρα του ήταν η Διαμαντίνα Γονέμη, κόρη αριστοκρατικής οικογένειας, και είχε τέσσερα παιδιά, τον Βιάρο, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Αυγουστίνο και τον Γεώργιο Καποδίστρια. Οι ρίζες της οικογένειας πάντως ξεκινάνε από το 1606. Οι πρώτοι ευγενείς πρόγονοι καταγόταν από οικογένεια ευγενών από το ακρωτήριο Ιστρία (Capo d' Istria) της Αδριατικής, το σημερινό λιμάνι του Koper στη Σλοβενία. Ένας από τους πρόγονούς του είχε λάβει τον τίτλο του Κόμη (comte) από τον Δούκα της Σαβοΐας Κάρολο Εμμανουήλ ΙΙ (Charles Emmanuel II). Προφανώς εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα μετά την Αδριατική. Καμία σχέση με Ιταλία λοιπόν ο Καποδίστριας.
Καταλήγοντας, θα ήθελα να τονίσω, ότι η αναφορά σε μουσουλμάνους πολεμιστές, αρβανίτες, φιλομουσουλμάνο Κολοκοτρώνη, η αναφορά σε ιταλικές ρίζες του Καποδίστρια, συμβάλλουν σε σύγχυση, διότι όλοι αυτοί ήσαν ΕΛΛΗΝΕΣ 100%. Ας μη δίνουμε δε όπλα και τροφή σε εθνομηδενιστικά σενάρια που τόσο της μόδας είναι τα τελευταία χρόνια και λανσάρονται χωρίς αιδώ από τους κονδυλοφόρους της Νέας Τάξης πραγμάτων…
Κωνσταντίνος Δ. Βέρρος
Ιατρός
(http://nestani-verros.blogspot.com)
